Luka czasowa
Znaczenie ma nie tylko liczba manuskryptów, ale także odstęp czasu od napisania oryginału do powstania kopii. Tysiąc lat kopiowania może zmienić tekst diametralnie, ale ponad sto niekoniecznie.
Jeden z niemieckich krytyków, Ferdinand Christian Baur (1792–1860), twierdzi, że Ewangelia według św. Jana została napisana dopiero około roku 160 n.e. i dlatego niemożliwe jest, aby św. Jan apostoł napisał ją osobiście. Jeśli to prawda, odkrycie to podważałoby pisma św. Jana, ale też rzuciłoby cień podejrzenia na cały Nowy Testament. Jednak w Egipcie odkryto skrytkę z fragmentami Nowego Testamentu spisanego na papirusie, a wśród nich fragment Ewangelii według św. Jana (konkretnie P52: Jan 18:31-33) datowany na około 25 lat po napisaniu przez św. Jana oryginału.
Metzger wyjaśnia: „Podobnie jak Robinson Crusoe, widząc jeden ślad na piasku doszedł do wniosku, że na wyspie przebywa z nim inna istota ludzka poruszająca się na dwóch kończynach, tak fragment papirusu P52 [oznaczenie fragmentu] dowodzi, że czwarta Ewangelia istniała i była używana w pierwszej połowie drugiego wieku w prowincjonalnym miasteczku nad Nilem, mocno oddalonym od tradycyjnego miejsca powstania dzieła (Efezu w Azji Mniejszej).”[10] Znalezisko po znalezisku archeologowie odkopali kopie większych części Nowego Testamentu pochodzące z okresu do 150 lat po powstaniu oryginałów.[11]
W przypadku większości starożytnych dokumentów okres powstania kopii od napisania oryginału wyniósł od 400 do 1400 lat. Dla porównania, Poetyka Arystotelesa powstała około 343 r. p.n.e., jej najwcześniejsza kopia została napisana dopiero w roku 1100 n.e., a łącznie istnieje pięć kopii tego dzieła. Nikt jednak nie organizuje poszukiwań historycznej osoby Platona, i nie twierdzi że był tak naprawdę strażakiem, a nie filozofem.
Jeśli chodzi o Biblię istnieje prawie kompletna wersja, zwana Kodeksem Watykańskim, napisana zaledwie 250-300 lat po powstaniu oryginału apostołów. Najstarszy znany nam egzemplarz Nowego Testamentu spisany uncjałą to Kodeks Synajski, znajdujący się obecnie w Muzeum Brytyjskim.
Podobnie jak Kodeks Watykański jest on datowany na czwarty wiek. Kodeksy Watykański i Synajski wracają do początków historii chrześcijaństwa, podobnie jak inne wczesne manuskrypty biblijne. Od siebie różnią się minimalnie i dają nam bardzo dobry obraz tego, jaka treść mogła znajdować się w oryginale dokumentu.
Krytycznie nastawiony naukowiec John A. T. Robinson przyznaje: „Bogactwo manuskryptów i przede wszystkim nieduża odległość czasowa od spisania oryginału do powstania pierwszej zachowanej kopii czyni go zdecydowanie najlepiej potwierdzonym starożytnym dokumentem na świecie.”[12] Profesor prawa John Warwick Montgomery potwierdza: „Pozostać sceptycznym wobec końcowej wersji Nowego Testamentu to jakby pozwolić odejść w zapomnienie całej antycznej klasyce, ponieważ nie ma innego dokumentu pochodzącego z okresu starożytnego, który byłby tak dobrze poświadczony bibliograficznie, jak Nowy Testament.”[13]
Konkluzja jest następująca: Jeśli pisma Nowego Testamentu powstały i były rozpowszechniane w dużej bliskości od rzeczywistych wydarzeń, wielce prawdopodobne jest, że wizerunek Jezusa jest w nich rzetelny. Dowody zewnętrzne to nie jedyna droga do znalezienia odpowiedzi na pytanie wiarygodności; uczeni korzystają też z dowodów wewnętrznych.
Kliknij, aby przejść do strony 7/10 artykułu: „Czy Ewangelie są wiarygodne?”.