Pierwszy nad wszystkimi
Pierwsi chrześcijanie byli oskarżani przez Rzymian o okradanie z chwały Cezara, a przez Żydów o okradanie z chwały Boga (Jahwe). Chrześcijaństwo jest krytykowane przez niektórych jako „zbyt skoncentrowane na Jezusie”. Ale czy tak myśleli apostołowie? Usłyszmy to jeszcze raz od Pawła, gdy pisze o Jezusie do Kolosan.
„On jest początkiem i pierworodnym z umarłych, aby we wszystkim był pierwszy. Ponieważ upodobał sobie Ojciec, aby w nim zamieszkała cała pełnia.” (Kol 1,18-19 UBG).
Paweł pisze, że Bóg jest zadowolony z posiadania Jezusa jako najważniejszej osoby we wszechświecie. Ale Stary Testament wyraźnie naucza, że Bóg nigdy nie ustąpi Swojego pierwszeństwa wobec stworzonej istoty (Pwt 6,4-5, Ps 83,18, Prz 16,4, Iz 42,11). Izajasz wyraźnie mówi o prymacie Boga (Jahwe).
„Spójrzcie na mnie, abyście byli zbawieni, wszystkie krańce ziemi, gdyż ja jestem Bogiem i nie ma żadnego innego. Przysiągłem na siebie, z moich ust wyszło słowo sprawiedliwe, które jest nieodwołalne: Przede mną będzie się zginać każde kolano, będzie przysięgać każdy język.” (Iz 45,22-23 UBG)
Ale jak Jezus i Jahwe mogą być pierwszymi? Wskazówka może znajdować się w Księdze Rodzaju, gdzie hebrajskie słowo użyte na określenie Boga Stwórcy jest w liczbie mnogiej (Elohim). I dalej, kiedy Izajasz stwierdza, że Bóg sam stworzył wszystko, hebrajskie słowo oznaczające Boga (Yahweh) jest również w liczbie mnogiej. Dr Norman Geisler podsumowuje: „Mówiąc biblijnie, istnieje więcej niż wystarczająca ilość dowodów, aby stwierdzić, że Pismo Święte przedstawia podstawową naturę Boga jako jedność w liczbie mnogiej.”[16]
Paweł przypisuje Jezusowi to samo uhonorowanie, które Izajasz przypisuje Jahwe:
„Który, będąc w postaci Boga, nie uważał bycia równym Bogu za grabież. Lecz ogołocił samego siebie, przyjmując postać sługi i stając się podobny do ludzi. Z postawy uznany za człowieka, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Dlatego też Bóg wielce go wywyższy i darował mu imię, które jest ponad wszelkie imię; Aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie, na ziemi i pod ziemią, aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca.” (Flp 2,6-11 UBG)
Fragment ten objawia, że zanim Jezus stał się człowiekiem, przysługiwała mu pełnia praw Boskości. Paweł mówi nam także: „że każde kolano się zegnie i wszelki język będzie wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem.”
Ponad siedemset lat przed Chrystusem Bóg mówi nam przez Izajasza, że tylko On jest Bogiem, Panem i Zbawicielem:
„Przede mną nie został stworzony żaden Bóg ani po mnie nie będzie. Ja, ja jestem Panem i oprócz mnie nie ma zbawiciela.”(Iz 43,10-11).
W Starym Testamencie powiedziano nam również, że Jahwe sam stworzył wszechświat. Że „każde kolano zagnie się przed Nim”, że On jest „Panem, Królem Izraela”, „Odkupicielem”, „Pierwszym i Ostatnim”. Daniel nazywa Go „Odwiecznym”. Zachariasz mówi o Bogu jako „Królu, Panu Zastępów, który będzie sądził krańce ziemi.”
Ale w Nowym Testamencie słyszymy, jak Jan nazywa Jezusa „Zbawicielem”, „Alfą i Omegą”, „Pierwszym i Ostatnim”, „Królem królów” i „Panem panów”. Paweł mówi nam, że: „każde kolano zegnie się przed Jezusem.” To tylko o Jezusie apostołowie mówią, że osądzi nasze wiekuiste przeznaczenie. Jezus jest pierwszym Panem wszechświata.
Packer twierdzi, że chrześcijaństwo ma sens tylko wtedy, gdy Jezus jest w pełni Bogiem:
„Gdyby Jezus był nikim więcej, jak tylko niezwykłym, pobożnym człowiekiem, trudności w uwierzeniu w to, co Nowy Testament mówi nam o jego życiu i pracy, byłyby naprawdę niebotyczne.
Ale gdyby Jezus był tą samą osobą, co odwieczne Słowo, pośrednik Ojca w tworzeniu, „przez którego też stworzył światy” (Hbr 1,2 UBG), to nic dziwnego, że świeże akty twórczej mocy zaznaczały Jego przyjście na ten świat, Jego życie w nim i Jego wyjście z niego. Nie dziwota, że On, Autor życia, powstał z martwych… Wcielenie jest samo w sobie niezgłębioną tajemnicą, ale nadaje sens wszystkiemu, o czym mówi Nowy Testament.”[17]
Wniosek
Jeśli to Jezus jest Jahwe, wówczas chrześcijańskie przesłanie brzmi, że Sam Bóg zstąpił na ziemię, pozwolił ludziom pluć na Niego, drwić z niego i przybić Go do krzyża, oddając tym samym najwyższą ofiarę za nasz grzech. Doskonała sprawiedliwość Boża może być zaspokojona tylko przez Samego Boga dokonującego zapłaty za nasz grzech i nieprawość. Nie wystarczy do tego anioł ani stworzony przedstawiciel. Taki akt łaskawości pokazuje ogrom miłości Ojca, jak również wysoką wagę, jaką On przywiązuje do każdego z nas (zobacz „Dlaczego Jezus?“). I jest to dokładnie to, czego nauczali apostołowie i co tak gorliwie głosili.
W swoich pożegnalnych słowach do Efezjan Paweł zachęcał ich, aby „paśli kościół Boga, który on nabył własną krwią” (Dz 20,28 UBG). Paweł powtarza proroctwo Zachariasza, w którym Bóg (Jahwe) mówi:
„W tym dniu Pan będzie bronił mieszkańców Jerozolimy…. Będą patrzyć na mnie, którego przebili, i będą go opłakiwać, jak się opłakuje jedynaka.”(Za 12,8,10b).
Zachariasz ujawnia, że tym, który został przebity na krzyżu, był Bóg we Własnej Osobie. Widzimy zatem, że Jezus Chrystus zbliża do siebie Stary i Nowy Testament niczym osobne instrumenty, które współbrzmią ze sobą, tworząc piękną symfonię. Jeśli bowiem Jezus nie jest Bogiem, chrześcijaństwo traci swój zasadniczy wątek. Natomiast jeśli Jezus jest Bogiem, wszystkie inne główne doktryny chrześcijańskie pasują do siebie jak elementy układanki. Kreeft i Tacelli wyjaśniają:[18]
- „Jeśli Chrystus ma boską naturę, wówczas wcielenie lub uosobienie Boga jest najważniejszym wydarzeniem w historii. To przełomowy punkt historii. Zmienia on wszystko.”
- „Jeśli Chrystus jest Bogiem, to kiedy umarł na krzyżu, brama nieba, zamknięta przez grzech, otworzyła się dla nas po raz pierwszy od Edenu. Żadne wydarzenie w historii nie może być ważniejsze dla każdej osoby na ziemi niż to.”
- „Jeśli Chrystus jest Bogiem, to ponieważ jest wszechmocny i obecny w tej chwili, może właśnie teraz przemienić ciebie i twoje życie, jak nic innego i nikt inny nie może.”
- „Jeśli Chrystus ma boską naturę, to ma On prawo do całego naszego życia, w tym do naszego życia wewnętrznego i naszych myśli.”
Apostołowie uczynili Jezusa Panem swego życia, pisali o nim jako o Stwórcy i czcili go jako pierwszego wśród wszystkich. Ci naoczni świadkowie byli absolutnie przekonani, że Bóg nawiedził planetę ziemię w osobie Jezusa Chrystusa, który powróci jako Król królów i Pan panów, jak również nasz wiekuisty Sędzia. W swoim liście do Tytusa Paweł ujawnia tożsamość Jezusa i Boży cel dla naszego życia:
„Objawiła się bowiem łaska Boga, niosąca zbawienie wszystkim ludziom. Pouczająca nas, byśmy wyrzekłszy się bezbożności i światowych pożądliwości, trzeźwo, sprawiedliwie i pobożnie żyli na tym świecie. Oczekując błogosławionej nadziei i chwalebnego objawienia się wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa.” [19] (Tt 2,11-13 UBG).
Kliknij tutaj, aby podzielić się z nami, czy ten artykuł okazał się pomocny.