God’s Spreekbuizen
Volgens de Bijbel sprak de God van de Hebreeën tot Zijn volk door de profeten. Mannen en vrouwen die bijzonder op God gericht waren; die al of niet godsdienstige leiders waren. Sommige boodschappen waren bestemd voor het hier en nu, andere voor de toekomst. In beide gevallen was het de opdracht van de profeet om Gods proclamaties en openbaringen aan de mensen bekend te maken.
In het algemeen gesproken stond ‘profeet zijn’ in het rijtje van meest gevaarlijke beroepen. Ook als zij de waarheid spraken werden profeten gedood of in de gevangenis gegooid door mensen die niet echt konden genieten van wat ze zeiden. (Sommige koningen konden niet tegen slecht nieuws). Volgens een bepaalde overlevering is Jesaja aan zijn einde gekomen, doordat in tweeën gezaagd is… Stel je het dilemma eens voor van zo’n profeet: de dood als wat hij zei niet klopte en mogelijk de dood als het wel klopte. Geen ware profeet wilde zondigen tegen God en evenveel wilden er in tweeën worden gezaagd. De meesten wachtten dus tot ze zeker waren dat God echt gesproken had of ze zeiden helemaal niets. Koningen begonnen te beven voor hun woorden. De boodschappen van een ware profeet klopten altijd.
Een vraag: Hoe goed zouden deze voorspellingen zijn, als we ze vergelijken met het eerste de beste ‘medium’ van vandaag?